Սկզբից ասեմ, որ Գրիգոր Զոհրապին ծանոթ էի «Այրին» ստեղծագործությունով և նրա անունը լսելով մտածում էի, նա այն գրողներից է, որոնք գրում էին այդ ժամանակների հայության խնդիրներ մասին։ Սակայն «Ռեհանը» ստիպեց ինձ մտքափոխվել։ «Ռեհանը» պատմվածք է՝ ընտ ինձ գրականության ամենալավ թեմայի, սիրո մասին։
Ոչ, սա սեր չե երկու հոգու միջև, չեմ ասում երկու մարդու, որովհետև կարծում եմ, որ սիրում է ոչ թե մարդը, այլ հոգին, այլ տղայի և իր իդաելի մեջ է։ Եթե այդ տղան այդ օրը չտեսներ այդ աղջկան, ապա այդ ռեհանը նա կտեսներ որպես ռեհան, այլ ոչ թե աղջիկ։ Ինձ ամենաշատը դուր եկավ պատմվածքի վարջաբանը, որով նաև կավարտեմ իմ վերլուծությունը.
Հիմա, որ տարիներ անցան անկե ի վեր, հիմա կ'օրհնեմ քեզի, ո'վ ռեհանի պզտիկ փունջ, որ ամեն սրտի մոտ բարեկամե ավելի երջանիկ ըրիր զիս գիշեր մը ողջույն:
Աղջկան մը դեմք առիր պարտելու համար զիս. աղեկ ըրիր, այն բոլոր խանդակաթ գորովին համար՝ զոր թափեցի պզտիկ թերթերուդ վրա, չեմ զղջար:
Առավոտը թող գա ուզածին չափ իր հոսած լույսին անողոք ստուգությունը թոթափելու չորս դիս:
Դուն իմ աչքիս՝ առատ գեղեցիկ մազերն ես միշտ անոր:
Комментариев нет:
Отправить комментарий